İşçi sınıfının politik mücadelesinin nihai amacı sosyalizmdir. Bu amaca ulaşabilmek için faşizme yönelmiş, zorla, baskıyla ve savaşla ayakta kalarak iktidarını sürdüren AKP-Saray iktidarı yıkılmalıdır. Bu, kendiliğinden olmaz. Çıkarları faşizmle çelişen en geniş kitlelerin asgari noktalarda bir araya gelerek Demokrasi Cephesini oluşturarak militan bir mücadeleyi sürdürmekle olur.
Amerikancı sarı sendikal anlayışlar işçilerin ve emekçilerin arasında yaygındır ve egemen bir düşünce tarzıdır. Buna ağır yaşam koşulları da eklendiğinde durumun olumsuzluğu ve ciddiyeti ortaya çıkmaktadır. Bu büyük olumsuzlukları hiç bir sendikal anlayış ve yapılanma tek başına ne aşabilir ne de işçi ve emekçi kitleleri saflarına çekebilir. Bu olumsuzluk uzun bir süre daha devam edecek gibi görünüyor.
İşyerlerinde sendikal örgütlenme, yapılan her çalışmada zorluklarla karşılanmasına rağmen çok önemli ve gereklidir. İşyerlerinde sendikal örgütlenme işçi sınıfının devrimci mücadelesinin mihenk taşıdır.
Burjuvazinin devleti “içerde” Kürtler’e karşı, “dışarıda” ise PYD’ ye karşı alarmda. Alarm ne demek? Resmen savaştadır. Bölgenin halkı, evler, binalar, dağlar, taşlar, bitkiler, hayvanlar ve bütün doğa savaşın bombardımanı altında. Ülkemizde ve Ortadoğu Bölgesi’nde emperyalist güçler ve işbirlikçileri tarafından başlatılan savaş yayılıyor. Savaş bölgede yaşayan herkesi ve bütün komşu ülkeleri çok yakından ilgilendiriyor.
Ülkemizin bir tarafı savaşın ateşlerinin içinde, diğer tarafında ise sessizlik var! Biz, bunun neresindeyiz, ne düşünüyoruz, ne yapıyoruz? Öncelikle yanıtlamamız gereken budur.
Kürt halkının özyönetimleri ilan etmesiyle birlikte 40 yıldan beri Kürdistan coğrafyasında devam eden kirli savaş yeni bir boyut kazandı.
Burjuvazi, özgürlük isteyen ve asimilasyona karşı direnen Kürt halkına karşı imha savaşını hızlandırdı. İnfazlarla Kürt halkının ve gençliğinin direnişi kırılmak isteniyor. Van’da ve Silopi’de olduğu gibi toplu infazlar yapılıyor. Amaç, Kürtlere karşı yürüttüğü asimilasyonu sürdürerek Kürt halkının özgürlük yürüyüşünü durdurmaktır.
Burjuvazi, kirli oynuyor. Bir yandan özgürlük ve demokrasi havarisi kesilirken diğer yanda insanlara saldırıyor, yuvalarını dağıtıyor, yurdundan uzaklaştırıyor, kimilerini ise tek tek ya da topluca boğazlıyor, katlediliyor.
Çalışma ve Sosyal Güvenlik Bakanlığı’nın Ocak 2015 verilerine göre 12 milyon 180 bin 945 işçiden 1 milyon 197 bin 464 işçi sendikalıdır. Görülüyor ki ülkemizde işçilerin çoğunluğu sigortasızdır. Sigortalı işçi sayısı 1 milyon cıvarındadır. Sigortalı olan işçilerin de büyük çoğunluğu herhangi bir sendikaya üye değildir.
Türkiye halkları ve işçi sınıfı, çok kötü ve zorlu günlerden geçmektedir. Bir ateş çemberinin içinde yaşamaktadır. Ekonomik, sosyal ve politik koşullar her geçen gün daha da ağırlaşmaktadır. Halkın ezici çoğunluğu açlıkla ve yoksullukla boğuşmakta ve can derdine düşmüş bulunmaktadır. İşçilerin, köylülerin, emekçilerin, ezilenlerin, gençliğin ve kadınların bu kötü koşulları aşması için tek bir çıkış yolu vardır.
Demokrasi ve sosyalizm, bir biriyle iç içe olan sosyal olgulardır. Her ikisi de işçi sınıfı, emekçiler ve ezilenler için yaşamsal önemdedir. Et ile tırnak gibi birbirlerine kopmaz bağlarla bağlıdırlar. Ne yazık ki, burjuvazi ve onun işbirlikçileri ve ona şirin görünmek isteyen oportünistler, işçi sınıfının devrimci mücadelesini boğmak, raydan çıkarmak ve yanlış yola evirmek için en çok dillerine dolandırdıkları ve saldırdıkları iki kavramdır.
10 Ekim Cumartesi günü Ankara’da yapılması planlanan “BARIŞ ve DEMOKRASİ MİTİNGİ”ne karşı yapılan bombalı saldırıyla birlikte barışa olan ihtiyaç ve özlem çığ gibi büyüyor.