Mayıs 1945: Nazi Almanyası’nın başkenti Berlin düşmüş, Kızıl Ordu askerleri kentin sokaklarında zaferi kutluyor... Savaşta verdiği milyonlarca kaybın yanı sıra, Nazi işgali altında yok edilmiş köyleri, harap olmuş kentleriyle Sovyetler Birliği için tarifi zor bir an. devamı
Cerjinski kolay sevilen ya da takdir edilen biri olarak tarihe geçmedi. Kimsenin üstlenemeyeceği görevleri üstlendi ve bununla birlikte istemeden de olsa 'şeytanlığın' yükünü de omuzlarına aldı. Ama onu ezen, kendisine yakıştırılan bu yük olmadı, kendi aldığı ağır sorumluluklar ve azmi oldu. devamı
“İllüzyonları ister Mussolini, ister patronlar yaratsın, FIAT işçilerinin defalarca keşfettiği bir başka şeyse, işçi sınıfının önünde doğrudan barışa, ekmeğe ve özgürlüğe giden bir yolun olmadığı, sınıf savaşının; savaş ile barış arasındaki yegane köprü olduğudur.”
Savaşların kahramanları her zaman cepheden çıkmıyor. Siperler kana bulanır bulanmaz küçük bir azınlık cansız bedenler üzerinden para saymaya başlarken büyük çoğunluk bir seçim yapmak zorunda kalıyor: Bir tarafta açlık, yoksulluk ve savaş; diğer taraftaysa ekmek, özgürlük ve barış. Aklı ve vicdanı yerinde herkesin, ikinci şıktan yana olacağını söylemeye gerek yok. devamı
Her ne kadar ayırmak kolay olmasa da biz Karl Liebknecht ile hatta onun da bir sözü üzerinden savaş yıllarına gidelim: “Esas düşman kendi ülkemizdedir!” Kimdir bu düşman? Neden 'esas'tır?
İster başkentlerden top sesleri duyulsun, ister uzak diyarlardan sessiz çığlıklar yükselsin, savaş kapıya dayandığı zaman, şovenizme göğüs gerebilecek devrimcilere kolay rastlanmıyor. Hele bir de dünya tarihinin görüp görebileceği belki en vahşi paylaşım savaşının kirli rüzgarları esiyorsa, bunu başarabilenler uzaktan yapayalnız görünüyor. devamı