2019 1 Mayıs’ında on yıllardır biriken sorunların hala gündem olması, işçi sınıfının mücadelesinin zorlu, ısrarlı ve uzun soluklu olması gerektiğinin de göstergesi. Yerel seçim sonuçları demokrasi güçlerinin birlikçi tavrının, başarmanın önemli koşulu olduğunu ortaya koydu.
Bitmez tükenmez saldırganlıkla doğaya karşı açılan hoyratça bir savaş…
Dağları yerinden oynatan, yeşil doğanın tomurcuklandığı sonsuz devinimin en aydın umutlarının kapkara bir yağmaya dönüştürüldüğü yerinde, özgürlüğün masmavi sonsuzluğuna koşmak varken, gökyüzünün ateş yağdırdığı zamanlar da bile kımıltısız boşa giden uyuşuk yaşamlar… Şafağın ışığını sinsi tuzaklara bağlanıp fark edemeyenler pırıl pırıl bir dünyayı üreterek, geleceği bir elmas ışıltısında aydınlattığının farkında değildi…
Ülkemiz gerçekliği; yaşamını, işgücünü satarak sürdüren çoğunluğun hiç de kendi yaşam koşullarından hoşnut olmadığı, her geçen gün yaşama şartlarının zorlaştığı, buna karşın yönetenlerin bir avuç azınlık lehine bu durumu görmezden gelme üzerine çeşitli cambazlıklarla politikalarını kurguladığı traji-komik durumda… Basın ve televizyonlarından, var olana sessizce katlanmak gerektiği vaaz edilen bu durum kaçınılmaz bir kader mi?
Kurban Bayramı günlerindeyiz. Ekonomik kriz, bebelerin bile gözlerine sokarcasına katledilen hayvanların kanlarıyla örtülmeye çalışılırken, hapishane duvarları sağır… Ben de varım diyebilmenin bile güç olduğu bir zamanda unutuldu mu Onlar!… Memleket bir hapishane nerdeyse. Ve bayram alabildiğine duygusuz, korkunç, eşitsiz ve kör…
Seçimler bitti. Ya demokrasi, ya otokrat bir yönetim ikileminde kanalize edilen pratik davranışlar demokrasi güçlerinin önemli alan kaybetmesiyle sonuçlandı. Elbette bunun nedenleri çok yönlü tartışılıyor ve tartışılacak. Emekçi yığınlar ve diğer demokrasi güçleri açısından çok zorlu bir sürece girildiği aşikar. Bu sürecin getireceklerine Türkiye halkları yabancı değil, yakın geçmişteki uygulamalarla bunları yaşadı, gördü.
Kimi zaman tarihe mektuplar yazarız...
Denizin kımıltısız çarşaf görünümü, ormanın ses vermeyen dinginliği umutları kapkara yalnızlığa hapseder. Bir ses ararız sonra, bir iz. “Neydi o günler” övünmesiyle ardımıza baktığımızda, geçmişle geleceğin arasındaki kopukluğu, kısır boğuşmaların üretken olmayan çabalarında fark ederiz. Yaşamın bitimsiz, yükselerek kendini yeniden ürettiği devamlılığı, geçmişle geleceğin kopmaz bir sarmalla vazgeçilmez iki ucu olduğu yeniden kavrandığımızda, kanadı yaralı bir kuş olunsa da, uçmanın inancıyla can buluruz…
Türkiye İşçi Sınıfı Politik Örgütü'nde, ağır saldırı ve gericilik dönemlerinde örgütsel ve ideolojik yapısında ortaya çıkan aşınmalar, ihanete varan sonuçlar doğurdu. Öte yandan zor koşullara rağmen ‘direnen’ konumunu koruyabilen kadrolara ise partilerinin yaşatılması, güçlendirilmesi; İşçi sınıfını devrim mücadelesine hazırlama görevini yükledi.
Saray diktatörlüğü iç ve dış siyasetindeki bütün edimlerini önümüzdeki seçimlere endeksledi. Burjuva muhalefet partileri de itirazsız bu sürece uyum sağladı. Seçimlere iki yıla yakın bir süre kala halkın sorunlarını uykuya yatırıp, özgür ve eşit olamayacağı belli seçim oyalaması üzerinden toplum muhalefetinin kabarmasının önlenebileceği hesapları; ekonomik bunalımı, işsizliği, eğitim sistemindeki çarpıklığı, yolsuzlukları, demokrasi taleplerini, bölgemiz özgününde yeniden paylaşım savaşının halklar üzerindeki sonuçlarını, sömürüyü ve Kürt halkı üzerindeki baskıyı vb. gizlemeye yetmiyor.
‘Tarih sınıfların mücadelesidir’ dedi.
Aşılmaz denilen kalenin kalın duvarlarını delip, küçük bir kayıkla yeni bir dünyaya doğru yelken açtı. Yaşamı, geleceği, aşkı ölümsüz, sabırlı bir dirençle gecenin yıldızlarına taşıdı. Savaştı, öğrendi, öğretti… Enternasyonal işçi hareketinin idealine bilinçle bağlandığı bu ülkede hep konuk saydı kendini.
“Çılgınca bir coşkuyla, sınırsız sevgimizi açığa vuracağımızı zannederiz bazen. Yaşadığımız ülkeye, çocuğumuza, yakınımıza, sevgilimize maddi dünyaya sığmaz bir tarifle ifade etmeye çalışırız sevgimizi. Ama bu sevgiyi dillendiriş, mutluluk içerip içermediğiyle ilişkilendirilmez çokça.