Armağan BARIŞGÜL

Bugünlerde bir tartışmadır sürüp gitmekte. Herkes meclis, ittifaklar, seçim ve sonrasında olası gelişmelere ilgi duymakta ve görüş belirtmekte. Açlık ve yoksulluk girdabında geniş halk kitlelerinin kabus içinde olduğu bıçağın kemiğe indiği çok zor ve kritik bir dönemdeyiz. Bu dönemin kendine has bir niteliği var. 20 yıllık AKP iktidarının sonu görünüyor. Seçimi kaybetmekle iktidarı elden bırakmamak için her yola başvuracağı şimdiden anlaşılmaktadır, AKP-MHP iktidarının. Bunun için baskı ve şiddetin kırılması, karanlık perdenin yırtılıp aydınlığa doğru demokratik adımlar için meclis ve saha çalışmalarının hep birlikte çok muazzam örgütlenmesi gerekir. devamı

Değişim süreklidir, ister doğada olsun isterse toplumda. Her değişim kendine has bir yasallık içinde gelişir. Doğa ve toplumsal değişimler birbirinden farklıdır ama birbirine benzer özellikler de taşır. Her değişim tek düze bir doğrultuyu izlemez ve olumlu bir sonuç vermez. Nasıl ki doğanın bağrından çıkan bir deprem büyük bir yıkıma yol açmaktaysa toplumsal yapıdaki ekonomik krizin sonucunda totaliter ve faşist güçlerin iktidara gelmesiyle onarılması çok zor büyük toplumsal çöküşler meydana gelmektedir. Mussolini İtalya’sında, Hitler Almanya’sında, Franco İspanya’sında, Pinochet Şili’sinde olduğu gibi. devamı

Ülke, içinde bulunduğu bu kâbus dolusu günleri hak etmiyor. Emek ile sermaye arasındaki temel çelişki üzerine kurulmuş olan kapitalizm kendi bekası için halklara, işçi sınıfına, kadınlara ve gençlere bunu reva görüyor. Üretim araçlarını elinde tutan bir azınlık halklara, mülksüzlere, özgür ve demokratik bir yaşam isteyenlere karşı devlet aygıtını kullanarak onlara boyun eğdirmek istiyor. Gücünü tekçi anayasadan alıyor. devamı

Parlamento denince insanın gözlerinin önünde Ankara şehri canlanır. İlkin orayı mesken eyleyen lacivert renginden pırıl pırıl bir takım giymiş, beyaz gömlek üstüne kravat bağlamış, kemeri ve ayakkabısı pahalı deriden, sinekkaydı tıraşlı, memur tipli göbekli zatlar akla geliverir. devamı

Bizim de karınca kararınca saflarında yer aldığımız HDP (Halkların Demokratik Partisi), hiç kuşkusuz ülkenin en yığınsal, en güçlü, en deneyimli, en özverili, en direngen ve en gelişen partisidir. Bu gerçeğin ışığında yola çıkarak mücadele bayrağı nasıl daha da  yükseltilebilir? Kendi bazımızda konuyu işleyerek bu soruya cevap vermek istiyoruz.

Her şeyden önce iç örgütlülük: İl ve ilçe örgütlerinde yapılan kongrelerde belirlenen yönetim kurulları listelerin tamamlanması kaygısıyla oluşturulmamalı. devamı

Bugün ülkenin gerçekliğine bakınca şaşmamak elden değil. Bir yanda hayat pahalılığının, işsizliğin, sefaletin, baskı ve korkunun tavan yaptığı bir durum var. Diğer yanda ise bu durumun kaynaklandığı olguları bir türlü bilince çıkaramayan, bu kötülüğe karşı ses çıkarmayan, tepki göstermeyen ve arayışa girmeyen bir halk çoğunluğu var. Bu durumu akıl ve mantıkla izah etmenin anlamı yoktur. Bu senaryoyu hazırlayıp yöneten sermaye sınıfıdır, onun iktidarıdır, uluslararası işbirlikçileridir. devamı

Bir halk deyişi derki, “Perşembenin gelişi çarşambadan bellidir.” Bu halk deyişini ülkenin bugünkü ekonomi-politiğine uyarladığımızda şu sonucu çıkarmak mümkündür. Ülkede yaşanan ekonomik kriz önümüzdeki günlerde, yaz mevsiminde ve sonrasında zirveye ulaşacak, politik hareketlilik artacak, halkların öfkesi daha da kabaracak ve birleşik devrimci demokratik mücadele kendini daha da dayatacaktır. devamı

Doğa yasasına göre işlemekte. Mevsimlerde ona göre gelip geçmekte... Ve nihayet pek sevilmeyen soğuk kışın ardından derin bir özlemin içinden büyük umutlarla yeniden bahardayız. Bahar güzel bir mevsimdir. Güneşli, günden güne ılınan, yağmurlu, çamurlu, bereketli, doğurgan ve yerin gri yüzünün yeşile dönüştüğü, bir başka şirinliğe büründüğü bir mevsim… devamı

Günümüzde devrimci-demokratik mücadelenin iki temel bileşeni vardır: Halklar ve işçi sınıfı! Ülkedeki toplumsal ve ekonomik-politik mücadelenin niteliği bu iki bileşenin örgütlülüğüne, bilinçliliğine ve aralarındaki bağın güç seviyesine göre biçimlenmektedir. devamı

Kemalist Cumhuriyetin temel taşları döşendi, sonra Kürt halkına Cehennemin yolu gösterilmeye başlandı. Faşist bir öze sahip olan tekçi 1924 Anayasasının yaşama geçirilmesiyle Kürtler ve diğer ulusal azınlıklar için tehlike çanları çalmaya başladı. Kemalist rejim içindekini kusarak ülkeyi bir halklar zindanına çevirdi. Bu süreçle katliamlar, kıyımlar, sürgünler ve asimilasyon politikaları başladı. Bu politikaların sonucunda halklar ayrıştırılarak düşmanlaştırıldı, yerinden yurtlarından edilerek yaban diyarlarda göçmenliğe mahkum edild. Egemenler için birliği bozulan halkları ezmek ve yönetmek her zaman kolay olmaktadır. Kürtler, açlıktan ve baskıdan dolayı yüz yıldan beri öz yurtlarından batıya akan bir halktır. Kürt halkı yerinden yurtlarından ayrılarak batıya akarken hiçbir zaman doğuya, güneşe ve özüne sırt çevirmediler. devamı